หากมีสิ่งหนึ่งที่โรคระบาดทั่วโลกได้สอนเรา, การมีสิ่งของจำเป็นบางอย่างในตู้กับข้าวถือเป็นตัวเลือกที่ชาญฉลาดซึ่งเราสามารถใช้ในกรณีฉุกเฉินได้. เนื่องจากราคาของใช้ในชีวิตประจำวันยังคงพุ่งสูงขึ้นอย่างต่อเนื่อง, ครัวเรือนจำนวนมากขึ้นกำลังพิจารณาอย่างจริงจังในการสร้างเสบียงฉุกเฉินในกรณีเกิดเหตุไม่คาดคิด. ประชาชนกักตุนสิ่งของจำเป็นพื้นฐาน เช่น น้ำ และนมผง, และบางคนถึงกับหันไปทำแห้งแบบเยือกแข็งเพื่อเตรียมเสบียงให้พร้อมสำหรับการเดินทางระยะไกล. แนวโน้มการช้อปปิ้งในปริมาณมากก็เพิ่มขึ้นเช่นกัน.

อาหารที่ผ่านการฟรีซดรายมักมีอายุการเก็บรักษาอยู่ระหว่างนั้น 8 ถึง 20 ปี (สม่ำเสมอ 30 ในบางกรณี) ขึ้นอยู่กับชนิดของผลิตภัณฑ์ที่ทำแห้งแบบฟรีซดรายและการเก็บรักษา. วิธีการนี้เป็นแนวทางที่มีประสิทธิภาพในการรักษาคุณค่าทางโภชนาการส่วนใหญ่ของอาหารไปพร้อมๆ กับการคงความสมบูรณ์ของโครงสร้างของอาหารไว้ด้วย. เมื่อบางสิ่งถูกแช่แข็งจนแห้ง, เกี่ยวกับ 98 เปอร์เซ็นต์ของความชื้นจะถูกกำจัดออกไป, ซึ่งขจัดองค์ประกอบสำคัญประการหนึ่งที่จำเป็นสำหรับการเสื่อมสภาพ.

ยังมีข้อกังวลที่ไม่ได้รับคำตอบอีกจำนวนหนึ่ง, แม้ว่าครัวเรือนจะเริ่มคุ้นเคยกับวิธีการทำแห้งแบบเยือกแข็งมากขึ้นเรื่อยๆ. อาหารชนิดใดที่ได้ประโยชน์สูงสุดจากการฟรีซดราย? อะไรคือความแตกต่างระหว่างการทำให้บางสิ่งแห้งและการแช่แข็งเพื่อทำให้แห้ง? รายการดังกล่าวมีเวลานานแค่ไหนก่อนที่มันจะเสีย? คุณคงไม่อยากประสบปัญหาในการทำให้สตรอเบอร์รี่แห้งแบบแช่แข็ง เพียงแต่พบว่าสตรอเบอร์รี่สูญเสียรสชาติทั้งหมดเมื่อถึงเวลาที่คุณต้องการ. ทำไมต้องพยายามตุนอาหารฟรีซดรายในตู้ของคุณ ในถ้ามันทนไม่ได้หรือไร้ประโยชน์เมื่อคุณต้องการใช้?

“การทำแห้งแบบเยือกแข็ง” คืออะไรกันแน่?

อยู่ในขั้นตอนการทำแห้งแบบแช่แข็ง, สินค้าต้องผ่านกระบวนการสุญญากาศและความร้อนร่วมกัน, ซึ่งทำให้น้ำเปลี่ยนจากสถานะของแข็งเป็นสถานะก๊าซโดยตรงโดยไม่ต้องเปลี่ยนเป็นของเหลวก่อน. ช่วยให้สามารถดึงความชื้นออกจากสิ่งของได้.

พิจารณาอย่างนี้: ถ้าคุณใส่สตรอเบอร์รี่แช่แข็งหนึ่งกำมือลงในจาน, บางส่วนจะกลายเป็นผลึกน้ำแข็ง, ในขณะที่ส่วนที่เหลือจะละลายและเป็นของเหลวมากขึ้น. ถ้า, อย่างไรก็ตาม, คุณสามารถกำจัดความชื้นได้โดยการทำให้ผลไม้ได้รับความร้อนและแรงกด, ข้ามกระบวนการหลอมละลาย, คุณควรเหลือเพียงรูปแบบที่บริสุทธิ์ที่สุดของผลิตภัณฑ์เท่านั้น, ปราศจากร่องรอยของปริมาณน้ำ, น้ำถูกเปลี่ยนเป็นก๊าซ.

เมื่อแห้งแบบฟรีซดรายและบรรจุอย่างเพียงพอ, สินค้าส่วนใหญ่มีอายุการเก็บรักษาอยู่ระหว่างนั้น 20 และ 25 ปี.

กระบวนการทำแห้งแบบแช่แข็งใช้เวลานานเท่าใด?

กระบวนการทำแห้งแบบแช่เยือกแข็งได้รับการพัฒนาครั้งแรกในประเทศฝรั่งเศสเมื่อปีพ.ศ 1906, แต่จนกระทั่งสงครามโลกครั้งที่ 2 ได้มีการขัดเกลาและนำไปใช้เพื่อขนส่งเพนิซิลิน, ซีรั่มในเลือด, และเวชภัณฑ์อื่นๆที่จำเป็นในการเก็บรักษา. การค้นพบโดยนักวิทยาศาสตร์ก็คือโดยใช้ขั้นตอนนี้, พวกเขาสามารถช่วยรับประกันว่าสารอินทรีย์จะไม่เสียก่อนมาถึงโรงพยาบาล, ที่แพทย์และพยาบาลต่างเร่งต่อสู้เพื่อช่วยเหลือผู้ป่วยอย่างเร่งด่วน.

ในช่วงทศวรรษ 1950, ธุรกิจเริ่มใช้วิธีทำแห้งแบบเยือกแข็งเพื่อยืดระยะเวลาการเก็บสินค้าบางชนิดหลังจากเตรียมการแล้ว. ขณะที่กองทัพนำเทคนิคนี้ไปใช้ปรับปรุง MREs ของตน, NASA นำแนวคิดการทำแห้งเยือกแข็งมาใช้และดำเนินการเพื่อให้แน่ใจว่านักบินอวกาศสามารถเข้าถึงอาหารสำคัญที่พวกเขาต้องการขณะอยู่ในอวกาศ.

กาแฟเป็นรายการอาหารเริ่มแรกที่ถูกแช่แข็ง, แต่ปัจจุบันนี้ทุกสิ่งสามารถรักษาไว้ได้อย่างสมบูรณ์แบบโดยใช้แนวทางนี้, ตั้งแต่อาหารทั้งมื้อไปจนถึงอาหารเสริมฉุกเฉินไปจนถึงของหวานเช่นไอศกรีม.

อาหารประเภทใดที่สามารถอบแห้งได้โดยใช้วิธีทำแห้งแบบเยือกแข็ง?

ครัวเรือนส่วนใหญ่เก็บรักษาสินค้าที่เน่าเสียง่าย, เช่นผลไม้, ผัก, ผลิตภัณฑ์นม, หรือเนื้อสัตว์, โดยกระบวนการทำแห้งแบบเยือกแข็ง. แม้ว่าอาหารบางชนิดจะให้ผลดีกว่ากระบวนการทำแห้งแบบเยือกแข็งมากกว่าอาหารอื่นๆ, สิ่งสำคัญคือต้องตระหนักว่าสินค้าใดบ้างที่อาจนำไปใช้และควรหลีกเลี่ยง.

อาหารที่ไม่ได้รับความเสียหายมากเกินไปเมื่อแช่แข็งและตากแห้ง.

ต่อไปนี้เป็นรายการอาหารที่ทำงานได้ดีมากเมื่อผ่านกระบวนการทำแห้งแบบเยือกแข็ง.

ผลไม้

เพราะผลไม้ส่วนใหญ่, รวมทั้งสตรอเบอร์รี่ด้วย, แอปเปิ้ล, และแม้แต่กล้วย, มีเปอร์เซ็นต์น้ำสูง, เทคนิคถนอมอาหารนี้เหมาะมากกับถนอมอาหารที่มีปริมาณน้ำสูง. ผลิตภัณฑ์สุดท้ายคือชิ้นผลไม้ที่คงรูปแบบหลักและสารอาหารที่มีอยู่.

ผัก

มันฝรั่ง, หัวไชเท้า, มะเขือเทศ, ผักชีฝรั่ง, สควอช, และมะเขือยาวเป็นเพียงผักเพียงไม่กี่ชนิดที่สามารถทนต่อความเข้มงวดของกระบวนการทำแห้งแบบเยือกแข็งได้. การทำแห้งแบบเยือกแข็งอาจเป็นวิธีที่มีประสิทธิภาพในการยืดอายุการใช้งานของสินค้ามากกว่าการบรรจุกระป๋อง, ซึ่งเป็นสิ่งที่ผู้เตรียมส่วนใหญ่ทำกับผักที่ปรุงเองที่บ้าน. การบรรจุกระป๋องคาดว่าจะคงอยู่ได้เพียงไม่กี่ปีเท่านั้น, ดังนั้น, ผู้ใช้ตู้กับข้าวระยะยาวส่วนใหญ่สามารถทำได้เพียงปีละครั้งเท่านั้นเพื่อให้ตรงตามข้อกำหนดขั้นพื้นฐานที่สุด. คุณสามารถเลือกขนมอร่อยๆ มากมายและเติมกล่องขนมของคุณด้วย, พวกเขาเก็บอาหารแช่แข็งไว้เพื่อให้คงอยู่ได้นานขึ้นและขาดแคลนอาหารที่รุนแรงยิ่งขึ้น.

เนื้อ

เนื่องจากมีความชื้นสูง, เนื้อเหมือนหมู, สัตว์ปีก, และโคก็ค่อนข้างคล้อยตามกระบวนการทำแห้งแบบเยือกแข็ง (ดิบหรือปรุงสุก). เนื้อดิบแช่แข็งแห้งอาจเก็บไว้ในร้านที่อุณหภูมิห้องได้นานถึงสิบถึงสิบห้าปีหากปรุงสุกครั้งแรกแล้วจึงปิดผนึกสุญญากาศในภาชนะสุญญากาศ. เพื่อเตรียมเนื้อไว้ใช้งาน, คุณต้องเปิดใต้น้ำแล้วซับให้แห้งโดยใช้ผ้ากระดาษก่อนปรุงรสและปรุงบนเตาย่างบาร์บีคิวในลักษณะเดียวกับที่คุณทำกับเนื้อสัตว์ทั่วไปชิ้นอื่น.

ผลิตภัณฑ์นม

หลังจากผ่านกระบวนการฟรีซดรายแล้ว, ผลิตภัณฑ์นมเช่นนม, ไข่, และครีมก็ผลิตเป็นผงที่อาจนำไปใช้ได้. หลังจากนั้น, แป้งอาจจะเก็บไว้ได้, และเมื่อถึงเวลาที่จะใช้มัน, มันสามารถคืนด้วยน้ำได้.

สมุนไพร & เครื่องเทศ

ผู้จัดเตรียมจำนวนมากเลือกที่จะปลูกสมุนไพรและเครื่องเทศของตนเอง จากนั้นนำไปแช่เย็นจนแห้ง เพื่อใช้เมื่อใดก็ตามที่ต้องการ. นอกจากนี้ยังสามารถแช่ซอสแบบฟรีซดรายได้ด้วย, ซึ่งจะส่งผลให้เกิดเป็นผง. ในตู้กับข้าวของหลายๆ คนที่เชื่อในคุณค่าของการเก็บรักษาอาหารในระยะยาวคือ ซอสหรือบัตเตอร์มิลค์, ซึ่งทั้งสองอย่างนี้ใช้ในการอบ.

เครื่องดื่ม

ความเป็นไปได้หลักในการทำแห้งแบบเยือกแข็ง ได้แก่ ของเหลว เช่น กาแฟ, น้ำนม, และน้ำผลไม้, เนื่องจากสามารถเป็นผงได้หลังจากทำแห้งแบบแช่แข็ง.

การทำแห้งแบบเยือกแข็งไม่เหมาะกับอาหารทุกประเภทที่มีน้ำมันเป็นส่วนประกอบ. เนยถั่วบางชนิด, มาการีน, น้ำมันหมู, แยม, น้ำเชื่อม, มายองเนส, และช็อคโกแลตเป็นตัวอย่างของผลิตภัณฑ์เหล่านี้. อาหารประเภทนี้มีปริมาณความชื้นไม่เพียงพอสำหรับขั้นตอนที่ต้องอาศัยการดึงน้ำจากอาหาร เนื่องจากไม่สามารถใช้ได้กับอาหารที่มีน้ำมากเกินไป.

ขั้นตอนการทำแห้งแบบเยือกแข็งทำงานได้ไม่ดีนักกับอาหารที่มีปริมาณน้ำตาลสูง. ตัวอย่างเช่น, น้ำสับปะรดและน้ำเชื่อมฟรุกโตสไม่เหมาะที่จะนำมาทำแห้งแบบเยือกแข็งเนื่องจากมีปริมาณน้ำสูง.

ของว่างหลากหลายชนิด, เช่น โอริโอ้, เค้ก, พาย, คุ้กกี้, และทวิซซ์เลอร์, จะไม่เพียงพอต่อการทำให้แห้งแบบเยือกแข็งให้คุ้มค่า.

ความแตกต่างระหว่างการทำแห้งแบบเยือกแข็งและการทำให้แห้งคืออะไร?

มีผู้คนจำนวนมากที่รู้สึกว่าการทำให้แห้งและการทำให้แห้งแบบเยือกแข็งเป็นสิ่งเดียวกัน, ซึ่งไม่เป็นเช่นนั้น.

ขั้นตอนของกระบวนการคายน้ำ

ภาวะขาดน้ำจะขจัดความชื้นออกจากอาหารโดยการนำอาหารไปสัมผัสกับอากาศร้อน, ตรงกันข้ามกับการอบแห้ง, ซึ่งต้องอาศัยวิธีการอื่น. หลังจากนั้น, ผลิตภัณฑ์ถูกปิดผนึกเพื่อไม่ให้ความชื้นเข้าไปข้างในได้อีกขณะจัดเก็บ. นับตั้งแต่อารยธรรมโบราณเริ่มแรกได้รับการยอมรับว่าโดยการให้ความร้อนแก่สิ่งของในอาคารหิน, พวกเขาสามารถยืดอายุของเนื้อสัตว์ให้นานขึ้นได้, วิธีนี้ใช้กันมาหลายพันปีแล้ว.

แช่แข็งอบแห้ง

ในระหว่างขั้นตอนนี้, วัตถุนั้นถูกแช่แข็งในครั้งแรก, แล้ว, เนื่องจากถูกกดดันและความร้อน, ปริมาณน้ำเกือบทั้งหมด (98%) กำจัดออกไปในขณะที่ยังคงรักษาความสมบูรณ์ที่สำคัญของรายการไว้.

ตามที่ได้ระบุไว้ก่อนหน้านี้, การทำแห้งแบบเยือกแข็งได้รับการพิสูจน์แล้วว่าเป็นวิธีที่มีประสิทธิภาพในการเก็บรักษาเวชภัณฑ์และส่งมอบให้กับทหารที่เหนื่อยล้าที่กำลังต่อสู้และเสียชีวิตในแนวหน้าในยุโรปในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง.

หลังจากนั้น, การใช้งานเชิงพาณิชย์เริ่มโดดเด่นขึ้นเมื่อ NASA พัฒนาวิธีการใช้เทคนิคนี้ในการส่งอาหารให้กับนักบินอวกาศในขณะที่พวกเขาพยายามเดินทางสู่อวกาศ. สิ่งนี้นำไปสู่ความนิยมในการใช้งานเชิงพาณิชย์.

อาหารฟรีซดรายสามารถคงความสดได้เป็นเวลานานเมื่อจัดเก็บอย่างเหมาะสม. อายุการเก็บรักษาที่แน่นอนของอาหารฟรีซดรายขึ้นอยู่กับปัจจัยหลายประการ, เช่นประเภทของอาหาร, บรรจุภัณฑ์, และสภาวะการเก็บรักษา. อย่างไรก็ตาม, ตามกฎทั่วไป, อาหารฟรีซดรายสามารถเก็บได้นานหลายปีเมื่อเก็บในที่เย็น, สถานที่แห้งและในภาชนะสุญญากาศ. การจัดเก็บที่เหมาะสมช่วยรักษาคุณภาพและรสชาติของอาหารฟรีซดราย และช่วยให้มั่นใจได้ว่าจะรับประทานได้อย่างปลอดภัย. สิ่งสำคัญคือต้องปฏิบัติตามคำแนะนำในการเก็บรักษาที่ผู้ผลิตระบุไว้เพื่อให้แน่ใจว่าอาหารแห้งแช่แข็งของคุณยังคงความสดและคงคุณค่าทางโภชนาการไว้ได้.